Magia

Si supieras controlar

mi cruel inconformismo

y profanar con nostalgia

su afán de protagonismo

adornarías con magia

casi toda mi locura.

 

Poca endorfina y demasiada

sal gorda en mi herida

hace que se derrita a contraluz,

escociendo a jornada partida.

Pero aun te queda magia,

esa que todo lo cura.

 

Jonatan Jorge Guille

Gris presente (2011)

Sei

Sei que agochaches un sorriso desmembrado

en cada usurpado trono dos teus reinos.

Seino, porque agotaches a poesía dos beizos

para unha vez máis rirte do meu verso;

dende sempre, o máis pobremente estriado.

 

Sei que algo asubían as cores que me arrincas,

pero quen puidera entender os seus ledos cantos;

cando os meus dedos, solpores veciños de tantos

lumes, secan e encenden ós teus sabores brancos.

As cinzas volveranse temores se con elas brincas.

 

Sei que buscas polo menos, algo menos metódico

que saír cos pés por diante pola porta de atrás,

agás se nalgures as penurias riscan as ventás;

entón a túa arriscada luz dirame que non volverás;

ou que a sobreexcitación do meu ego e algo autóctono.

 

Sei que o meu traxe de-sastre, verde esperanza

pinta negro o encaixe das esmeraldas que levaches;

esas cas que coseches a feitura do meus viaxes

brotando humidade nas mensaxes que lavaches

enfuscadas no vocabulario intrépido da vinganza.

 

Sei que algún mausoleo deplora morte sen ter tento;

é evidente se o teu coitelo segue cortando con folgura.

Duran aínda as tebras tortas para os que madrugan

e as palabras coxas enforcaríanse na soñadora fondura;

a mesma mansa lama na que entro só, e na que só entro.

 

Sei que un paso firme levaríanos pola ruta ben-aventurada.

Sempre souben sorber a oportunidade que colga dun fío;

lixo transgredido será cando me agreda o teu cálido frío

do que nunca será culpábel a falta da calor senón o ceo sombrío.

El sabe que nada disto e culpa nosa. Seino…

…e non sei nada.

 

Jonatan Jorge Guille

Ella es lluvia

Cicatrices de porcelana

hacen pedazos tu suelo

donde posan cánticos depravados

y cajones de mesillas de noche.

Mientras… yo fuera,

bajo la única mirada atenta

de ~ella ~

y la tutela efectiva de un paraguas

sin saber muy bien

cuál es la sinopsis de tal sentido.

Manos lentas

para tu rápido estribillo.

Aquí abajo todos somos silencio súbdito,

ensordecedor e indefinido

para tu poca atención.

Caricias sutiles poco útiles

desde tu ventana ruborizada;

en tu suelo, porcelana

y por si fuera poco

nunca nada fue suficiente.

Llueve

fuera y dentro de mí.

Allí… donde se pone el levante

y se levanta el poniente.

Jonatan Jorge Guille

Don de Gentes (2008)

Y quiero ser tú

Al Grupo Literario Noches Oscuras le enorgullece presentaros la primera colaboración poética de la mano de la escritora María Celsa Guille Couto, a la que le agradecemos su estimable colaboración (esperando poder seguir contando con su arte en próximas publicaciones), y le deseamos el mayor de los éxitos en el mundo de la literatura en general y en el de la poesía en particular.

Hoy te vi por la mañana;

te veo cada noche

que asomas por mi ventana.

Y quiero ser tú,

con tu resplandor,

que todo lo abrazas:

por cualquier rincón te cuelas despacio.

Y quiero ser tú,

para perderme entre tus ramas

de una arboleda llena de pájaros

donde mi sonrisa vuelva a hacerse grande.

Y quiero ser tú,

mi luna dorada,

subida en lo alto del cielo estrellado

y mirarlo todo con tus ojos grandes,

porque desde aquí

los míos no alcanzan.

María Celsa Guille Couto

Sus manos

Su destreza para acceder

a los recovecos de mis emociones

no tiene arraigo en la severidad;

únicamente la inocencia de sus facciones,

toma equivocadas decisiones

sin sentido de la responsabilidad.

 

Su ambición, el corromper

con perseverancia diestra

y caricia siniestra

la sensación furtiva de calidez fría;

o buscar con tacto

contacto en la lejanía.

 

Sus dedos impiden comprender

la literalidad de mi sintagma vital;

pues sólo transcriben el mal

en huellas de autodestrucción

si entrelazan el sujeto de la desdicha

y el predicado de la insatisfacción.

 

Sus arrugas, mis caminos por recorrer

como cauces de ríos

con futuras lágrimas del ayer.

Hoy líneas de vida, mañana grietas sin calma;

siempre mapa de la experiencia,

nunca tesoro del alma.

 

Jonatan Jorge Guille

Auga da traída

Non é soño do que durme.

É noite lonxeva, que trae;

é flanela noxenta, que leva;

é penitencia…

…que trae e que leva, que trae e que leva.

 

Non é dono do que xurde.

É mártir, pesadelo, que trae;

é mal, amarelo, que leva;

é convivencia…

…que trae e que leva, que trae e que leva.

 

Non é lobo o que morde.

É fame, necesidade, que trae;

é fume, fatalidade, que leva;

é final…

…que trae, que atrae… pero que xa non leva.

 

Jonatan Jorge Guille

Dende onde non se ve (2010)