Sei que agochaches un sorriso desmembrado
en cada usurpado trono dos teus reinos.
Seino, porque agotaches a poesía dos beizos
para unha vez máis rirte do meu verso;
dende sempre, o máis pobremente estriado.
Sei que algo asubían as cores que me arrincas,
pero quen puidera entender os seus ledos cantos;
cando os meus dedos, solpores veciños de tantos
lumes, secan e encenden ós teus sabores brancos.
As cinzas volveranse temores se con elas brincas.
Sei que buscas polo menos, algo menos metódico
que saír cos pés por diante pola porta de atrás,
agás se nalgures as penurias riscan as ventás;
entón a túa arriscada luz dirame que non volverás;
ou que a sobreexcitación do meu ego e algo autóctono.
Sei que o meu traxe de-sastre, verde esperanza
pinta negro o encaixe das esmeraldas que levaches;
esas cas que coseches a feitura do meus viaxes
brotando humidade nas mensaxes que lavaches
enfuscadas no vocabulario intrépido da vinganza.
Sei que algún mausoleo deplora morte sen ter tento;
é evidente se o teu coitelo segue cortando con folgura.
Duran aínda as tebras tortas para os que madrugan
e as palabras coxas enforcaríanse na soñadora fondura;
a mesma mansa lama na que entro só, e na que só entro.
Sei que un paso firme levaríanos pola ruta ben-aventurada.
Sempre souben sorber a oportunidade que colga dun fío;
lixo transgredido será cando me agreda o teu cálido frío
do que nunca será culpábel a falta da calor senón o ceo sombrío.
El sabe que nada disto e culpa nosa. Seino…
…e non sei nada.
Jonatan Jorge Guille
Noches Oscuras 